KEIMENO

Δημόσιος χώρος

Η πόλη χαρακτηρίζεται από μια συνεχή διαδικασία εξέλιξης. Το νέο ενσωματώνεται με το παλαιό, ανακατασκευάζοντας και επαναπροσδιορίζοντας τον δημόσιο χώρο, σημείο συνάντησης και παράλληλα δείκτης ποιότητας ζωής των κατοίκων της.
Η πολεοδομική οργάνωση της ευρωπαϊκής πόλης από την αρχαία εποχή μέχρι την προβιομηχανική της φάση ευνοεί την κοινωνική ζωή των κατοίκων της. Από τα μέσα του 19ου αιώνα ο πόλος του κοινού χώρου αλλάζει, αποκτώντας την εμπορική διάσταση που τον χαρακτηρίζει ως τις μέρες μας.
Σήμερα η συνεχώς αυξανόμενη σημασία του τριτογενούς τομέα, η μαζική παρουσία του τουρισμού στις ιστορικές πόλεις, αλλά και η συνεχής εξάπλωση της χρήσης του διαδικτύου, είναι παράγοντες που οδηγούν στον επαναπροσδιορισμό της οργάνωσης του δημοσίου αστικού χώρου. Οι κοινοί χώροι χρησιμοποιούνται αυθόρμητα όλο και λιγότερο από τους κατοίκους, ενώ συχνότερα προορίζονται για τους επισκέπτες, ή για την στάθμευση των αυτοκινήτων, ή ακόμα και για την φιλοξενία των απορριμμάτων. Ο σύγχρονος άνθρωπος της πόλης αφοσιώνεται στον μικρόκοσμο του διαμερίσματος και του χώρου εργασίας του, χάνοντας την ικανότητα να επικοινωνεί και να δραστηριοποιείται εκτός αυτού.
Ο Δημόσιος Χώρος μπορεί να γίνει ξανά δημόσιο κτήμα. Τότε μόνο παρέχεται η δυνατότητα διακίνησης ιδεών, αξιών, η δυνατότητα ανταλλαγών και εμβολιασμού ανάμεσα σε διάφορες κοινωνικές ομάδες, τρόπους ζωής και νοοτροπίες.

“Δημόσια τέχνη”

Η τέχνη εισάγει τη συνομιλία καλλιτέχνη και κοινού. Όλο και λιγότεροι άνθρωποι πλέον γίνονται μέτοχοι στα πολιτιστικά δρώμενα, αλλά και στην ενεργή πολιτιστική παραγωγή, υπενθυμίζοντάς μας ότι αυτή η συνομιλία γίνεται όλο και περισσότερο ένας μονόλογος.
Σήμερα, στην εποχή των χορηγών και των προσφορών η τέχνη εκφυλίζεται. Αυτή η επαιτεία προς το κράτος και η αναγωγή των χορηγών σε βασικό παράγοντα της τέχνης, βάζουν έναν όρο συναλλαγής και μικροπολιτικής.
Η “δημόσια τέχνη” αναζητά την ενδιάμεση ζώνη ανάμεσα στην τέχνη και το δημόσιο χώρο. Δίνει στο κοινό το έναυσμα να ανακαλύψει και πάλι την πόλη του, επισημαίνοντας διάφορα σημεία της και δημιουργώντας διαφορετικές σχέσεις με το καθημερινό και ιστορικό περιβάλλον. Παρουσιάζεται η ουσία της δημόσιας τέχνης ως μια εν δυνάμει πολιτική πράξη, που στηλιτεύει τα φαινόμενα κοινωνικής διάσπασης, περιχαράκωσης απέναντι στην ετερότητα, κρίσης εθνικής και ιστορικής ταυτότητας, ιδιωτικοποίησης του δημόσιου χώρου.

Επιδιώξεις

Η ανάδειξη των ελεύθερων χώρων της πόλης σε σημεία συνεύρεσης, ψυχαγωγίας και καλλιτεχνικής έκφρασης των ανθρώπων.
Η ανάκτηση του δικαιώματος του πολίτη στη χρήση του δημόσιου χώρου και η ενίσχυση των συλλογικών και κοινωνικών του χαρακτηριστικών, πέρα και έξω από τη λογική του ιδιωτικού και του εμπορεύσιμου.
Η ενεργοποίηση του κοινωνικού συνόλου της γειτονιάς. Δρώμενα-αφετηρίες για συμμετοχή και παρέμβαση. Εναύσματα για μια φιλική σχέση με το φυσικό περιβάλλον.
Η επιδίωξη να αποκτήσει η τέχνη μια νέα κοινωνική σημασία, να γίνει κτήμα των πολλών και στοιχείο της καθημερινής ζωής, αποτελεί μεγάλη πρόκληση και ζήτημα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
O προβληματισμός πάνω στην έννοια της ιδιοκτησίας. Ο δημόσιος χώρος ανήκει στον καθένα και σε κανένα.
Η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος που δεν θα θυμίζει τον καθωσπρεπισμό των φεστιβάλ και των θεσμοθετημένων εκδηλώσεων.
Μέσα από μόνιμες ή εφήμερες παρεμβάσεις να δοθεί μια εναλλακτική αντίληψη του χώρου και η ευκαιρία για διαφορετικές αναγνώσεις της πόλης.
Οι πρωτόλειες μορφές συλλογικής κι αυτοοργανωμένης δράσης/συνεύρεσης αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται να διασκεδάζεις καταναλώνοντας. Στον ανοιχτό χώρο, σε αυτοσχέδιες και αυθόρμητες πρωτοβουλίες μπορείς να νιώσεις τον εαυτό σου καλύτερα, να ακούσεις ευκολότερα όσα έχει να σου πει ο διπλανός σου, να συνευρεθείς με ανθρώπους που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα ήταν δυνατόν.

Διεκδικούμε μια πόλη που ανήκει στους κατοίκους της και όχι στα αυτοκίνητα και τα σκουπίδια, στη δημιουργία και όχι στην απάθεια, στα όνειρα και όχι στον ύπνο.